Leergeld oftewel: Eeuwig duurt een ogenblik

In onze moestuin staat eeuwige kool. Ooit, aan het begin van De Prinses, gekregen als een paar kleine plantjes. Het werden enorme struiken kool, waar we de hele winter van konden eten. Maar op een gegeven moment is zo'n struik wel op, dus eeuwig, daar moet je wel iets voor doen. Vorig jaar leerde ik van Dorus hoe dat moet: een rozetje kool in modder zetten en dan wachten. Echt in modder, Dorus? Hele natte modder, Britt.  Dus zette ik drie rozetjes in gestolen koffiebekertjes van het werk en had geduld. Veel geduld. Eerst gebeurde er heel lang niks en toen gingen ze opeens groeien. Overplanten in de tuin leverde geen enkel probleem op, ze zijn enorm geworden en hebben ons en de duiven de winter door geholpen.
Gaan we weer doen, dacht ik. Maar ik had geen bekertjes gestolen, dus ik zette de rozetjes in hele mooie kleine Chinese theebekertjes.  Toen het leek of ze gingen groeien, heb ik ze overgezet in potjes, want ik vond de bekertjes onhandig. Ziehier het droeve en bepaald niet eeuwige resultaat:

Eentje is al morsdood, een andere bijna, en ik vrees het ergste voor de derde. Gelukkig heeft Dorus wel veertig stekjes genomen. Zij heeft ze dit keer in water laten wortelen. Gaat dus heel goed. We zetten er zelf een paar in de tuin, de rest gaat Dorus met Koninginnedag verkopen.

Ik heb nog meer leergeld betaald. We hadden prachtige artisjokplanten, die de winter en wat nachtvorst altijd prima overleefden. "Daar kunnen ze niet tegen hoor", zei Susan altijd, en dan antwoordde ik koppig dat dat al jaren prima ging. Maar dit jaar kreeg Susan gelijk: zo lang vorst en zo koud, nee, daar kunnen ze inderdaad niet tegen. Ik had ze moeten afdekken. Vanaf nu ga ik dat elke winter doen. Met de nieuwe artisjokken: