zondag 13 mei 2018

Een giga-klus geklaard

Met trots presenteren wij onze nieuwe schuur:


De vorige stond op 11 mei 2011, we hebben er dus zeven jaar mee gedaan. Hopelijk gaat deze net zo lang, of nog langer mee. Naast veel regelwerk, hebben we vijf dagen met veel handen over deze klus gedaan.
Hieronder staat, in een wat wonderlijke volgorde, een verslag van dit proces. Begin bij 'Een klus in delen' en werk dan naar boven.

Een nieuw schuurtje: stap 5

Opbouwen!

En dan op 12 mei, alweer een  stralende dag, bouwen Gabriel, Steve en Helen de schuur eindelijk op.  In Apeldoorn is alles genummerd, en alles is op volgorde gelegd.

Altijd onderaan beginnen: het parket wordt gelegd




De groene planken komen uit het oude schuurtje: ze kwamen dus toch van pas

Een nieuw schuurtje: stap 4


Tegelen

In het oude schuurtje hadden we inmiddels regelmatig natte voeten: Diemen zakt nu eenmaal. Dus moest de boel opgehoogd. Het was alweer onze kampioen regelaar Helen die voor een prima prijs twee enorme zakken zand wist te ritselen. Je krijgt nu eenmaal niet alles gratis.

Allemaal weg

Tegels weghalen in een treintje

De dag dat we de tegels weghaalden was grijs met af en toe een spetje. Maar bij het tegelen was het zomer!
Om te beginnen meten Lodewijk en Damian alles goed uit



Het moet heel goed egaal zijn
Astrid maakt alle tegels mooi schoon

Maar dan heb je ook wat!


Een nieuw oud schuurtje: stap 3

Het oude schuurtje afbreken

Voor je iets af kunt breken, moet het natuurlijk wel leeg: en waar moet je heen met alle spullen? Het was natuurlijk een mooie gelegenheid om erom veel troep op te laten halen en naar de werf te brengen. Al onze schuren en garages stonden vol met spullen die niet weg mogen.



Maar toen kon het breken dan ook beginnen. En ook de oude schuur werd voorlopig bewaard. Mogelijk konden we bij de opbouw zelf nog een en ander gebruiken (dat was ook zo) en er waren nog mensen geïnteresseerd in wat we wegdeden.

Natuurlijk zijn er altijd mensen bij die gewoon een boek gaan lezen





Een klus in delen: stap 1 en 2

Deel 1: Vind een nieuw schuurtje

Lang geleden, toen we net begonnen met de moestuin, kregen we gratis en voor niks een schuurtje. Een lief, klein schuurtje. Natuurlijk was het niet nieuw, maar het was precies groot genoeg, het had twee raampjes, zodat we binnen konden zien wat we zochten en het zag er nog goed uit.
Maar nu zijn we acht jaar verder, en de onderste planken waren helemaal doorgerot en het dak lekte als een mandje. Omdat vervanging zo'n enorme klus is, schoven we het een poosje voor ons uit, maar nu moesten we wel.
Helen is een geweldige regelaar; zij had ook het vorige schuurtje gevonden op marktplaats, dus dat mocht ze nu weer doen. En dta deed ze. We maakten het haar niet gemakkelijk: deze was te klein, deze had geen raampjes, dus was te donker en ga zo maar door. Kijk maar even verder, Helen. 'Jongens', zo makkelijk is het niet, waarschuwde ze. En toen vond ze er een, in de buurt van Apeldoorn. Sommigen wilden het oude schuurtje meteen al afbreken, maar nee: nooit oude schuurtjes wegdoen voor je het nieuwe gezien hebt. Na veel heen en weer mailen met de zoon van de dame die het schuurtje wegdeed en veel onderling afstemmen hadden we een datum.

Deel 2: Het nieuwe schuurtje halen

Als je iets gratis krijgt, krijg je het wel op een presenteerblad, maar daar moet je dan wel iets voor doen. Afbreken dus. En de onderdelen naar Diemen vervoeren. Maar hoe?  De langste planken waren 3.70 meter. Uiteindelijk vonden we bij Boels een trailer die die lengte kon hebben. Maar toen onze Paulien, die met auto's van elke afmeting alles kan doen, die trailer kwam halen, was hij er niet. Ga je schamen, Boels! Toen heeft Paulien toch maar haar eigen paardentrailer eraan gewaagd. Want die datum was toch niet heel makkelijk tot stand gekomen.
Een flinke ploeg brekers ging op weg naar Apeldoorn, zagen het schuurtje en zagen dat het goed was. Aan  het werk dus. Ze hadden er mooi weer bij. En van de mevrouw van het schuurtje kregen ze heerlijke soep.
Eenmaal terug in Diemen werd het schuurtje in een voorlopig niet te gebruiken groentebed gelegd. En daar heeft het weken gelegen, terwijl we verder gingen met het project.















maandag 7 mei 2018

Onze-lieve-vrouwen-bedstro




Vorig jaar zijn we begonnen met de Tuin van de Eetbare Bloemen, een perkje midden in de tuin. We hadden viooltjes, lavendel, daglelies, artisjokken (al droevig over geblogd), borage (eetbaar en oogt leuk in een salade, maar is eigenlijk wel tamelijk vies) en natuurlijk goudsbloemen en Oost-Indische kers. Die laatste twee staan overal in de tuin.
Dit eetbare perk is nu nog vrij kaal, maar er blijken heel wat meer eetbare bloemen te zijn dan we aanvankelijk dachten. Astrid nam uit haar eigen tuin twee kleine plantjes onze-lieve-vrouwen-bedstro mee. Dat moet er zo uit gaan zien:



Facebook-vriend Paul Hoftijzer zegt er het volgende over: 
'Lieve-vrouwe-bedstro is een plant die vrij klein en dicht bij de grond groeit, die wij ook wel walstro noemen. Zowel de bloemetjes als de geur is betoverend. Om die reden al zou die als onder-begroeiing in elke tun moeten staan. Bij mij heb ik dit plantje zelfs in de bakken met (eetbare)boompjes en struiken op ons balkon als voetbegroeiing staan.
Het plantje werd vroeger hier veel meer gebruikt en bij onze oosterburen kan men zelfs gewoon siroop van dit plantje kopen.
Je bed werd er geurend mee gemaakt en natuurlijk ook de wiegen ( walstro -dus) van babies. In de linnenkast werd het tussen de lakens en lijfgoed gelegd. En dan gaf het een lekkere geur aan onze kleding, maar houdt ook onaangename beestjes uit onze linnenkast.
En met lieve-vrouwe-bedstro kan je een heerlijke voorjaarsdrank met witte wijn maken. Maar ook pudding, sabayon, sla, bowl en natuurlijk ook een heerlijk kopje kruidenthee.'
We gaan het allemaal proberen!